Aaaand it's gone..

Dit is hem dan alweer: mijn laatste blog. Overmorgen vliegen we weer terug naar Nederland na de mooiste 4 maanden van mijn leven. Er is al aardig wat afscheid genomen, aangezien we op het moment nog maar met z’n twaalven in Grabouw zijn (van de 21). Gisteren is de rest allemaal vertrokken op vakantie en morgenvroeg gaan nog 5 ons verlaten. Gelukkig hoeven Sher en ik maandag niet alleen richting het vliegveld van Kaapstad, want drie lieverdjes hebben de vakantie wat later gepland zodat ze ons nog uit kunnen zwaaien.

We hebben ook afscheid genomen van onze stageschool. Er was een assembly georganiseerd waarbij de docenten en 1600 leerlingen allemaal samen kwamen in een zaal. We hebben onze bedankjes gedaan en verteld wat een geweldige tijd we hier gehad hebben. ’s Avonds was er nog een braai georganiseerd waarbij het voor de eerste keer pas echt doordrong: we gaan bijna naar ‘huis’. Het was een heel gezellige avond, maar toch bleef het steeds door mijn hoofd gaan. Je hebt vier maanden lang hier een leven opgebouwd in een prachtig land met prachtige mensen en het is alweer voorbij voordat je het doorhebt. We hebben van de school een leuk aandenken gekregen, namelijk een jas die onderdeel is van het schooluniform. Ook hebben we een lieve bedankbrief gekregen en een certificaat om aan te tonen dat we de stage succesvol afgerond hebben.

De afgelopen week stond in het teken van evalueren, reflecteren en kramp in mijn handen van het typen. We hebben de eindpresentaties achter de rug en alles is succesvol afgerond. De souvenirtjes zijn ook al ingeslagen, het enige wat nog moet gebeuren is poetsenpoetsenpoetsen en inpakken. Sher en ik hebben al een extra koffer gekocht voor alle extra’tjes die we hier ingeslagen hebben. Wordt vast een uiterst vermakelijk gezicht: Twee meatballs met drie mega koffers en nog twee handbagage koffers. Maaaar gelukkig zijn er handen genoeg om te helpen wanneer ik aankom in Nederland. Ik heb hartstikke veel zin om iedereen weer te zien! Toch heb ik hier ook mensen ontmoet die mij heel dierbaar zijn geworden en wat dan toch wel steekt om na vier maanden dagelijks contact, op z’n minst drie weken elkaar niet meer te zien. Heel veel tijd om hierbij stil te staan, zal ik overigens niet hebben aangezien we dinsdag aankomen en woensdag meteen een bijeenkomst op de HAN hebben. De donderdag en de vrijdag zijn meteen volgepland met examens. Maaaar stiekem mag ik niet zeuren aangezien ik vier maanden ‘vakantie’ heb gehad en ik dit heb mee mogen maken, maar iets met vrouwen, hormonen en emoties enz..

Het weer hier is echt al weken super slecht, wat de stemming ook niet veel beter maakt. Ik heb al meerdere malen de stress van mijn leven gehad door scheuren in het plafond, krakende ramen, liiiiters regen, onweer, wind van 1337 km per uur. Ik vind het wel heel aardig van het weer dat hij het weggaan ietswat makkelijker maakt. Wat het oook wat makkelijker maakt is mijn hartverscheurend gemis van een frietje met. En uiteraard mijn fluf, waarvan ik hoop dat ze me nog herkent met 20 kilo extra =’)

Om het een niet nog melodramatischere blog te maken, rond ik het nu af. Ik heb een prachtijd gehad in Zuid-Afrika en ik raad iedereen die de kans heeft hierheen te kunnen komen aan om dit te doen. Ik heb zowel over mijzelf als persoon en als aankomend docent veeel geleerd. Ik ga niet in details treden, ben eindelijk van die post-reflectie af ;)

Bedankt voor het lezen van mijn blogs en TOT SNEL (!!)